دسته اول : وفا دار هستند و هیچگاه یادشان نخواهد رفت که کجا بودند و از کجا شروع کردند و حال به کجا رسیدند و تا آخر وفا دار هستند نسبت به مربیان خود و برادری خود را ثابت می کنند و مربی هم با درک این وفادرای هر کاری برای موفقیت هر چه بیشتر این شاگرد انجام میدهد.
دسته دوم : بعد از مدتی تصور می کنند که مربیشان از لحاظ فنی دیگر نمیتواند به پیشرفت آنها کمک کند وچون به دنبال پیشرفت هستند ،مربی خودشان را عوض نموده اما احترام مربی اولشان را دارند که نکند خدای نکرده ناراحت شود.
دسته سوم : بعد از مدتی تصور می کنند که از مربی خودشان هم بهتر شده اند به سرعت تغییر حالت داده و مربی خود را تعویض میکنند و انگار نه انگار که کسی روزی برایش زحمتی کشیده به گونه ای از درجه بی شعوری میرسند که مربی خود را هر کجا که می نشینند تخریب میکنند.
دسته چهارم : شاگردانی هستند که با تمام مربی ها کنار می آیند و اصلا به سطح فنی کار ندارند فقط چون طاقت فشار را ندارند به راحتی مربی خود را تعویض نموده و دنبال مربی میگردند تا راه آسان تری را به او نشان دهد مثلا اینکه مربی پیدا شود که ورزش را به صورت آمپول در هر وعده به شاگرد تزریق کند و اصلا هیچ زحمتی خدای نکرده شاگرد نکشد و به راحتی قهرمان شود.
شاگردانی دیگر هم هستند که وقتی به سطحی از آمادگی می رسند همه چیز را فراموش کرده و انگار نه انگار کسی برایشان زحمتی کشیده انگار از روز اول ورزشکار به دنیا آمده و با خودشان فکر نمیکنند که اگر مربی اول من نبود جایگاه الان را نداشتم اصلا شاید وارد ورزش نمیشدم و هزار اتفاق دیگر….
